ေတာင္ႀကီးမီးပံုပ်ံပြဲေတာ္

ဒီႏွစ္ ႏို၀င္ဘာမွာ ေတာင္ႀကီး မီးပံုးပ်ံပြဲကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ႏို၀င္ဘာ 27 မနက္ခင္း အေတာ္ေလးလင္းမွ (၈)နာရီေလာက္ေပါ့ မိတၳီလာကေန ကားထြက္တယ္။ ၀က္ျဖဴေရ မွာ ကားေရတိုက္ဖို႔ ခဏနားၿပီး ဆက္သြားပါတယ္။ ကားမူးတတ္သူေတြအတြက္ တားျမစ္နယ္ေျမလုိ႔ ဆိုရမယ္။ မမူးတတ္သူေတြေတာင္ ခဏခဏ အန္ၾကရတယ္။ ေအာင္ပန္းေရာက္ေတာ့ ေန႔ 12 ထိုးလုၿပီ။ ေအာင္ပန္းအေက်ာ္ တစ္ေနရာ လမ္းေဘးမွာ ကားခ်ၿပီး ဆြမ္းစားၾကတယ္။ ညေနခင္း (၃)-နာရီေလာက္မွာ ပင္းတယလိုဏ္ဂူေတာ္ကိုေရာက္တယ္။ တစ္နာရီနီးပါး ပင္းတယလိုဏ္မွာ အခ်ိန္ယူၿပီး ေတာင္ႀကီးကို ဆက္သြားၾကပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ေနပါၿပီ။ (၆)နာရီ၀န္းက်င္ပါပဲ။ မင္းေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တည္းခိုဖို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။ မင္းေက်ာင္းမွာလည္း အနယ္နယ္က ေရႊပြဲလာဧည့္ပရိတ္သတ္ေတြက အမ်ားသားပါပဲ။ ကားေတြ လူေတြ ျပည့္ေနတာပါ။ ဦးဇင္းတို႔ (၁၃)ပါးေလာက္ဟာကို သိမ္ထဲက အခန္းတစ္ခန္းပဲ ရပါတယ္္။ ဒါေတာင္ ကံေကာင္းလုိ႔ ရတာတဲ့။ အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေတြ ထားၿပီး လူေတြကေတာ့ အျပင္မွာ အိပ္ၾကရပါတယ္။ ည (၈)နာရီခြဲေလာက္မွာ မီးပံုးပ်ံပြဲကြင္းဆီကို သြားၾကတယ္။ တစ္လမ္းလံုး ကားေတြ ဆိုက္ကယ္ေတြ ျပည့္လို႔ပါ။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေတာ္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ ဆိုတဲ့ မီးပံုးပ်ံကြင္းမုခ္ဦးကို ေရာက္ဖုိ႔ တစ္မိုင္ေက်ာ္ခန္႕အလိုမွာေတာ့ ကားေတြဟာ တစ္လိမ့္ခ်င္း ေရြ႕ရတယ္။ တစ္လိမ့္လိမ့္ဖို႔ ငါးမိနစ္ဆယ္မိနစ္ေစာင့္ရတယ္။ စိတ္မရွည္ရင္ေတာ့ မသြားသင့္ပါဘူး။ ဦးဇင္းတို႔ ကားကုိ မုခ္ဦးနဲ႕ မိုင္၀က္ေလာက္အလိုမွာ ရပ္ခဲ့ၿပီး ေျခလ်င္ဆင္းသြားလုိက္ၾကတယ္။ မီးပံုးပ်ံလႊတ္ကြင္းကလည္း မုခ္ဦးရဲ႕ အထဲဘက္ မုိင္၀က္ေလာက္ေ၀းမယ္ထင္တယ္။ ပထမေန႔ (တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၄-ရက္) ႏို၀င္ဘာ 27 ရက္မွာ Golden Mandalay မီးပံုးပ်ံလႊတ္တာကို မီလုိက္ရပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးလူငယ္အဖြဲက လႊတ္တင္တဲ့ ယမ္းမီးပံုးပ်ံက သတ္မွတ္အျမင့္မေရာက္ခင္ မီးထြက္လို႔ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဆိုင္ေတြေပၚက အမိုးေတြလဲ မီးေၾကာင့္ ေပါက္တာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ည (၁)နာရီေလာက္မွာ ေက်ာင္းျပန္အိပ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ခါနီး ကေမၻာဇဘဏ္နားမွာ ကားဘီေပါက္လို႔ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

28 မနက္ပိုင္း ထန္စမ္းဂူဆိုလား အဲဒီကိုသြားမလို႔ စီစဥ္ၿပီးမွ အားလံုးမလုိက္ႏုိင္ၾကတာနဲ႔ ဖ်က္လုိက္ရတယ္။ ေနေလးအေတာ္ျမင့္မွ ေညာင္ေရႊ အင္းေလးကို သြားၾကပါတယ္။ ေန႔ 11 ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေညာင္ေရႊကို ေရာက္တယ္။ ေလွတစ္စီးငွားၿပီး ေဖာင္ေတာ္ဦးေစတီကို ဦးတည္ခဲ့ၾကတယ္။ ေဖာင္ေတာင္ဦးဘုရား မေရာက္ခင္ လမ္းတစ္၀က္က ငါးဖယ္ေခ်ာင္းေက်ာင္းမွာ နားၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အင္းရိုးရာ စားေသာက္ဆိုင္က ရတာနဲ႔ ဆြမ္းစားလုိက္ၾကတယ္။ ဆြမ္းစားၿပီး ဘုရားဆီဆက္သြားၾကတယ္။ လမ္းမွာ ေရေပၚစားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုနဲ႔ ယကၠန္းစက္ တို႔ လည္ပတ္စရာရွိတယ္။ ယကၠန္းစက္ကိုေတာ့ မ၀င္ခဲ့ၾကပါဘူး။  ဘုရားေရာက္ေတာ့ ေကာင္ေလး ေကာင္မေလး ခပ္ငယ္ငယ္ေတြေရာ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္တစ္ခ်ိဳ႕က ေလွဆိုက္တဲ့ ေနရာမွာ ၀ုိင္းအံု ဆူညံေနတာပါပဲ။ ဘုရားဖူးဧည့္သည္ ေလွေပၚအဆင္းကို အလုအယက္ လမ္းကမ္းႀကိဳၾကတယ္။ ေရထဲျပန္ေခ်ာ္က်မွာစိုးလို႔လုိ႔ မထင္လုိက္နဲ႔။ သူတို႔က ေရႊသကၤန္း ေရာင္းခ်င္လို႔။ ေရႊသကၤန္း ငါးခ်ပ္တစ္အိပ္ကို တစ္ေထာင္ပါ။ ဦးဇင္း တစ္တြဲ၀ယ္လုိက္ပါတယ္။ ဘုရားငါးဆူ အတြက္ ငါးခ်ပ္ပါတယ္တဲ့ေလ။ ဘုရားထဲေရာက္ေတာ့လည္း ေရႊသကၤန္းကပ္ေနၾကတာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အလုအယက္။ အခန္႔မသင့္ရင္ ရန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘာမွ စည္းစနစ္မရွိဘူး။ စည္းကမ္း ဘယ္လိုရွိေတာ့မလဲ။ ေဂါလန္သံကလည္း ဆူညံေနတာပဲ။ “ဘုရားဖူးဧည့္သည္မ်ားခင္ဗ်ား ဘုရားအတက္မွာ  ေရႊျပားေရႊသကၤန္းမ်ားကို ကပ္လွဴခြင့္ မျပဳပါခင္ဗ်ား။ ခြင့္ျပဳခ်က္မေပးထားဘဲ တရားမ၀င္ ဇြတ္အတင္း ေရာင္းခ်ေနသူမ်ားအား သတိထားၾကပါခင္ဗ်ား” လို႔ ထပ္တလဲလဲ ေအာ္ေနတာမ်ား နားၾကားပ်င္းကပ္စရာေကာင္းတယ္။ အတင္းေရာင္းတဲ့ကေလးေတြရဲ႕ ေရႊသကၤန္းေတြကလည္း သူတို႔တရား၀င္စာပြဲေပၚက တံဆိပ္ေတြနဲ႕ အတူတူပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔လည္း လွမ္းျမင္ေနရတာပဲ။ ဘာလုိ႔ မဖမ္းဘဲနဲ႕ မိုက္နဲ႕ စြတ္ေအာ္ေနရတာလဲ။ ဘုရားဖူးဧည့္သည္ေတြကို သက္သက္ နားၿငီးေစပါတယ္။ စည္းကမ္းမရွိတာကို ေျပာပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သံဃာေတြအတြက္ ကုဋီသီးသန္႔ ထားေပးလုိ႔။
အင္းေလး(ေညာင္ေရႊ)ကေန ညေနခင္း ၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမွာရီပ်ိဳးစအခ်ိန္ေလာက္ ေတာင္ႀကီကို ျပန္ေရာက္ၿပီး မီးပံုးပ်ံပြဲႀကီးဆီ သြားခဲ့ၾကျပန္ေပါ့။ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္မီးပံုးပ်ံ၊ အင္းေလးမီးပံုးပ်ံ စတာေတြနဲ႕အတူ  Naing Group မီးပံုးပ်ံ ပ်က္ၾကတာပါ ၾကည့္ခဲ့ရပါတယ္။ Naing Group မလႊတ္တင္ခင္ အေျခအေနမေကာင္းတာ ေတြ႕ေတာ့ ဒိုင္လူႀကီးစင္က လွမ္းသတိေပးပါေသးတယ္။ မထင္ရင္ မလႊတ္တင္ဖို႔။ ဒါေပမယ့္ တက္မယ္ထင္ၿပီး လႊတ္လိုက္တာ ဒိုင္လူႀကီးစဥ္နားက မီးႀကိဳးကို ခ်ိတ္ၿပီး ပ်က္က် မီးေလာင္ပါေလေရာ။ ေတာ္ေသးတယ္ မီးသတ္ကားက အဲဒီနားမွာ ရွိေနလို႔။
အဲဒါၿပီးေတာ့ အင္းစားမီးလႊတ္တင္တာ ၾကည့္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ည တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ေတာင္ႀကီးကေန ညတြင္းခ်င္း မိတၳီလာကို ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။
ေတာင္ႀကီး မီးပံုးပ်ံပြဲ ၁၃၇၄ သြားခဲ့ၾကတဲ့ ယာဥ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မွတ္မိၾကပါလိမ့္မယ္ ဗိုလ္ေအာင္တင္ ျပန္လာၿပီ ဇာတ္လမ္းကို ဖြင့္ၿပီး မီးပံုးပ်ံပြဲသြားခဲ့တဲ့ ဦးဇင္းေလးေတြဆိုရင္ေလ။

အေမရိကန္သမၼတတစ္ေယာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔အလည္တစ္ေခါက္

ထိုင္းမွာပါ။ အိုးဘားမားလာတုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ေရာက္သြားေသးတယ္။ ထိုင္းႏုိင္ငံက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္ေအာင္ပို႔ၿပီး ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ေပးတာ။ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေတြကိုေတာ့ ဥပေဒ

ေရွ႕ေရာက္တယ္ ဘယ္လိုဘယ္ညာနဲ႔ ဆြဲခ်ခ်င္ၾကတယ္။ အယူကြဲျပားသူေတြက ေျပာခ်င္သလိုေျပာပါေစ ဘာသာျခားမို႔ နားလည္ေပးလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာ၀င္ေတြထဲကကို အဲဒီလို ေျပာခ်င္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြက ေထာက္ျပတတ္တာဆိုေတာ့ မႀကိဳက္ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း ဘုန္းႀကီးနဲ႔ေပးေတြ႕ဖို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ ၾကည့္ပါအံုး။ ၾကည္ႏူးမဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနတဲ့ အိုဘားမားတို႔တေတြရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ ပီတိေတြ။

အိုဘားမားက သူ ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဘုန္းႀကီးကို ၀န္ခံသြားခဲ့ပါတယ္။ ကလင္တန္ ဒကာမႀကီးကလဲ သူ႔အခ်စ္ေတာ္ ဘီးလ္ကိုေခၚၿပီး ထိုင္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေနာက္တစ္ေခါက္ အေရာက္လာအံုးမယ္တဲ့။

အိုဘားမား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဘယ္ေလာက္စိတ္၀င္စားသြားလဲ မေျပာပါနဲ႕ သူ႕သမီးေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔ သူ႔လူေတြကို ရွာခုိင္းေသးတာပဲၾကည့္။ ေတြ႕သြားတဲ့ အသင့္ေတာ္ဆံုးလက္ေဆာင္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအေၾကာင္း စာအုပ္။ အတုယူစရာပါ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအေၾကာင္း စာအုပ္တို႔ လက္ကမ္းစာေစာင္တို႔ ဘုရားသမိုင္းတို႔ အမွတ္တရယူတဲ့သူက ေတာ္ေတာ့္ကို ရွားတယ္။ အခမဲ့ေ၀ရင္ေတာင္ အဲဒီလက္ေဆာင္မ်ိဳး မသယ္ခ်င္တာမို႔ သိပ္မစြဲ၊ ၀ယ္ယူရမွာဆို လိုခ်င္ရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားၾကတယ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲက လဲေလ်ာင္းေတာ္ဘုရားရုပ္ပြား (Reclining Buddha statue) ထားရွိရတဲ့အေၾကာင္း ကလင္တန္သိခ်င္လို႔ ေမးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက အဲဒါ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ နဲ႕ ေအာင္ျမင္ေရး အမွတ္အသားတစ္ခုလို႔ ေျပာျပလုိက္တာကလဲ မွတ္သားစရာပါ။

စပ္မိလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ မေလးရွားမွာ လဲေလ်ာင္းေတာ္ကို အဂၤလိပ္လို Sleeping Buddha လို႔ သံုးၾကတယ္။ အိပ္ေနတဲ့ဘုရားလို႔ ဆိုလိုရာေရာက္သြားတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရအသံုးမွာ အမွန္က reclining Buddha ပါ။ လဲေလ်ာင္းေနတာပါ။ အဲဒါလဲ အဂၤလိပ္စာလိုက္စားတဲ့သူေတြ မွတ္ထားသင့္ပါတယ္။ မလြဲရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။

ဘုန္းႀကီးနဲ႕ အိုဘားမားေျပာတာေလးေတြ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။ ရယ္ေမာစရာေလးေတြလည္း ပါတယ္။ ဘာသာေရးကို ရိုေသေလးစားသမႈျပဳတာေလးေတြနဲ႔အတူ ဘာသာတရားစိတ္၀င္စားမႈေလးေတြ ေရာေထြးစီး၀င္ေနတဲ့ အေမရိကန္သမၼတတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔အလည္တစ္ေခါက္ဟာ ၾကည္ႏူးစရာပါ။

အိုဘားမားက ကေလးေတြရွိေသးတာေၾကာင့္ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ေတာ့ အေရြးမခံခ်င္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ခါ သူ႔အလွည့္လို႔ ဟီလာရီကလင္တန္ကို ေမးေငါ့ျပခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြလည္း ပါတယ္။

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္ ထိုင္းဆိုက္မွာတင္ထားတယ္။ http://www.nationmultimedia.com/national/Temple-tour-marked-by-humour-respect-interest-in-B-30194580.html

Clinton asked the monk why there was a Reclining Buddha statue and she was told that it was a symbol of peace and success.

Mrs Clinton said she would return with her husband Bill to show him the temple.

Obama said it was just a rumour but noted that he was interested in Buddhism.

The US president smiled even broader when the assistant abbot told him that he was like Bodhisattva as he was not just President of the US but the whole world.

ဆရာႀကီးေအာင္သင္း၏ လူငယ္ေတြအတြက္ ဆႏၵတစ္ရပ္

ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္သည္က “လူငယ္ေတြ”။ လူငယ္ေတြက အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ (တကယ္ဆိုေတာ့ အနည္းငယ္မွ်ေသာ) လူႀကီးေတြ နဲ႕ ထိုႏွယ္ဤႏွယ္လုပ္ၿပီး ေငြေၾကးၾသဇာ တန္ခိုးထြားေနသူေတြကို ၾကည့္ၿပီး အကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္မွန္းမသိ၊ ရွက္ရမည္ကို ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိ လိပ္ျပာမရွိေသာ လူငယ္ေတြ ျဖစ္သြားမည္ကို စိုးရိမ္မိပါသည္။

လူငယ္တို႔သည္ အေရးဟဲ့အေၾကာင္းဟဲ့ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူႀကီးေတြထက္ သတၱိေကာင္းသည္။ ၀ံ့စားသည္။ ရဲရင့္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေသာ “ကာယသတၱိ”ထက္ ပိုမိုေလးနက္ ခက္ခဲေသာ “စာရိတၱသတၱိ”ကို လည္း သတိရသင့္သည္။ သတိရရံုမွ်သာ မဟုတ္ စာရိတၱသတၱိခိုင္မာေအာင္လည္း တည္ေဆာက္သင့္သည္။

အေရးဟဲ့အေၾကာင္းဟဲ့ ဆိုလိုက္လွ်င္ အသက္ကိုပင္ စြန္႔၀ံ့ၾကေသာ လူငယ္တို႔သည္ ရုပ္၀တၳဳအသစ္တို႔ကို မက္ေမာေသာေၾကာင့္ အရွက္ကိုစြန္႔၀ံ့ၾကသည့္ ဘ၀သို႔ သက္ဆင္းၾကေတာ့မည္ေလာ။

လူငယ္ေတြက သူတို႔ရဲ႕ “လူငယ္ေရႊေခတ္ႀကီး”ကို ထူေထာင္ခ်င္ၾကသည္။ အိပ္မက္မက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စာရိတၱမခိုင္မာေသာ လူငယ္ေတြ တိုးပြားလာလွ်င္ေတာ့ “ေရႊေခတ္”မဟုတ္ဘဲ “ရႊံ႕ေခတ္”ႀကီးသာ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။

ေအာင္သင္း
သိကၡာႏွင့္လိပ္ျပာ ေဆာင္းပါး
ရွင္ဘုရင္ပါပဲႏွင့္ေရႊျပည္တန္ေသာေဆာင္းပါးမ်ားစာအုပ္

နင္လားဟဲ့ ေပတိုး

“ေပတိုးေရ ဒုက္ယူခဲ့ကြယ္”

ေပတိုးရဲ႕ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ကို မည္သူမွ် ျမင္ခြင့္မရလုိက္။ ဆရာေတာ္ ရိုက္ခံရမည့္ ေက်ာင္းသားေတြထဲ သူမပါ။ ဘယ္ႏွခါ ရုိက္မလဲ ေပတိုးကေတာ့ ၿပံဳးၿမဲတိုင္းၿပံဳးလ်က္သာ။ လက္ဖက္ေပ်ာက္တဲ့အမႈတြဲဆို သူ႔ကို ခ်န္ခဲ့သည္ခ်ည္း။ ေပတိုး လက္ဖက္မႀကိဳက္တာ တစ္ေက်ာင္းလံုးအသိ၊ ရပ္သိရြာသိ။

ေက်ာင္းကို ေရာက္စက “ေပတိုး လက္ဖက္လာယူ” ဟု ဆရာေတာ္ ေခၚသည္ကို ဟင့္အင္းလုပ္ခဲ့သည္။ “ေပတိုးႀကီးက လဖက္မႀကိဳက္တာလားကြဲ႕” ဟူေသာ ဆရာေတာ္၏ မွတ္ခ်က္ကို ေပတိုးက စကားေလးႏွလံုးျဖင့္ ရိုးသားစြာ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့သည္ “မွန္ပါ့”။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ လက္ဖက္ေပ်ာက္မႈခင္းကို ေျဖရွင္းရာတြင္ ေပတိုးသည္ ဒုက္ယူတာ၀န္ျဖင့္သာ ခံုရံုးမွာ အမႈေတာ္ထမ္းရသည္။ တရားခံမ်ားကလည္း ေပတိုးကို အားက်ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေပတိုးလို လက္ဖက္မႀကိဳက္သူအျဖစ္ မရပ္တည္ႏုိင္။ ေပတိုးကေတာ့ လက္ဖက္ပြဲဆို ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရႊး ေ၀းေ၀းေရွာင္။ လက္ဖက္နံ႔ရလွ်င္ ေအာ့ခ်င္သလို အံခ်င္သလို။ ေပတိုးကို မည္သူကမွ် လက္ဖက္မေကၽြးၾကေတာ့။ ေပတိုးသည္ ေက်ာင္းမွာ ေပၚျပဴလာ။ အမ်ားထက္ထူးျခားသူ။ လက္ဖက္ေပါတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သူက နာမည္ႏွလံုးႏွင့္ ထင္ရွားသည္ ေပတိုး သို႔မဟုတ္ လက္ဖက္မႀကိဳက္တဲ့ေက်ာင္းသားေလး။

“ေက်ာင္းသားေတြ စတိုခန္းထဲက လက္ဖက္ခြက္ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲေဟ့ မွန္မွန္ေျပာၾကစမ္း”

ေပ်ာက္ျပန္ၿပီ လက္ဖက္ပြဲ။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆရာေတာ္ စစ္ေမးျပန္ၿပီ။ ဘယ္သူမွ ၀န္မခံဘဲ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းၾကစၿမဲပင္။

“ဘယ္သူမွ ခိုးမစားဘူးေပါ့။ ဒါဆို မင္းတို႔လိမ္တာပဲ။ မင္းတို႔မွ မစား ေက်ာင္းထဲကို ဘယ္သူလာစားမလဲ။ ကဲ ေပတိုးကလြဲရင္ က်န္တဲ့ေကာင္ အကုန္ထ။ ေပတိုးေရ ဒုက္ယူခဲ့ကြယ္”

ရိုက္ခံရျပန္ပါၿပီ။ သည္လက္ဖက္ပြဲေပ်ာက္မႈေၾကာင့္ ခဏခဏ ရိုက္ခံရသည္ကို ေက်ာင္းသားမ်ား ေဒါသျဖစ္ၾကရသည္။ စတိုခန္းအ၀င္အထြက္ကို အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္၀င္သြားလွ်င္ ေနာက္တစ္ေယာက္ အၿမဲလုိက္၍ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ေက်ာင္းသားကုိယ္စီ အမႈလိုက္စံုေထာက္မ်ား ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာေခ်ၿပီ။ အခ်င္းခ်င္းေတြလည္း မယံုၾကည္ၾကေတာ့။ ယံုထင္ေၾကာင္ထင္ သကၤာမကင္း ျဖစ္ၾကေလၿပီ။ သူခိုးဖမ္းရန္ အခ်င္းခ်င္းမတိုင္ပင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အေစးမကပ္ၾကေလေတာ့ အမႈမွန္ေပၚဖို႔အတြက္ ခက္ေန၏။

ေက်ာင္းမွာ ခဏခဏ လက္ဖက္ေပ်ာက္ေနသည္ကို ဆရာေတာ္ စိုးရိမ္လာသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ရာတြင္လည္း လက္သည္မေပၚခဲ့။ စုေပါင္းႀကံစည္သည္ အထင္ရွိ၍ ကြယ္ရာတြင္ တစ္ေယာက္ခ်င္း အစ္ေမးခဲ့တာလည္း မေအာင္ျမင္။ ဒီလိုသာဆို ခက္ေခ်ၿပီ။ တျဖည္ျဖည္း ေက်ာင္းသားေလးေတြ စာရိတၱပ်က္စီးၾကေတာ့မည္။ ဆရာေတာ္ အႀကံထုတ္ရေလၿပီ။ စတိုခန္းကို ေသာ့ခတ္လုိက္သည္။ ေသာ့ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခြဲကိုင္ေစသည္။ ေပတိုးတစ္ေခ်ာင္း က်န္ေက်ာင္းသားႀကီး တစ္ေယာက္က တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း ေပ်ာက္သြားသည္။ ဆရာေတာ္က ေသာ့ကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာခိုင္းရံုမွတပါး စစ္ေမးျခင္း မျပဳေတာ့။ ေပတိုးလက္မွ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္သာ စတိုခန္းကို အ၀င္အထြက္ လုပ္ေစခဲ့သည္။ ေပ်ာက္ျပန္ပါၿပီ လက္ဖက္။ ခက္သည္မွာ ေသာ့ကိုင္ေပတိုးကလည္း လက္ဖက္မႀကိဳက္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ စိတ္ညစ္ေနၾကသည္။ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းခိုးထားတာ ဘယ္သူလဲ၊ ေသာ့ခိုးထားသူပဲ လက္ဖက္ခုိးစားသူ ျဖစ္ရမည္ဟု ေက်ာင္းသားမ်ား တြက္ထားၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ တစ္လေလာက္အတြင္း အခါမ်ားစြာ လက္ဖက္မ်ား ေပ်ာက္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

“ေဒါင္” “ေဒါင္” “ေဒါင္”

ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ဆရာေတာ္ ေခၚေလၿပီ။ ေက်ာင္းသားအားလံုး စံုေသာအခါ ဆရာေတာ္ စကားမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ ခဏမွ်ၿငိမ္ေနၿပီးေနာက္ အသံထြက္လာသည္ “ေပတိုးေရ ဒုက္ယူခဲ့ကြယ္”။

ေပတိုး၏ က်ိတ္ၿပံဳးေလး အသက္မေစ့လိုက္ပါ။ မ်က္ရည္ႏွင့္မ်က္ခြက္ ေပတိုးခမ်ာ သနားစရာ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္လည္း မထိုင္ႏုိင္ရွာေတာ့။ ေခြေခြေလးပံုလ်က္သား။ တံေတာင္ဆစ္မ်ားကိုသာ အားျပဳေနရသည္။ ဆရာေတာ္သည္ အတန္ငယ္ၾကာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ စားပြဲေပၚက အရာတစ္ခုကို ေပတိုးေရွ႕သို႔ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ေခါင္းငံု႔ေနေသာ ေက်ာင္းသားေတြမ်က္လံုး ေပတိုးေရွ႕က အရာဆီသို႔ စုရံုးေရာက္ရွိသြား၏။ ေသာ့။ ေပ်ာက္သြားသည့္ေသာ့။ စတိုခန္းေသာ့။

ထိုေန႔မွ စ၍ လက္ဖက္မေပ်ာက္ေတာ့။ စားစရာမွန္သမွ် မေပ်ာက္ေတာ့။ ေသာ့ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုးကို ေပတိုးအားအပ္လုိက္ၿပီး စားစရာတစ္ခုခုေပ်ာက္လွ်င္ ေပတိုးတာ၀န္ သတ္မွတ္လိုက္သည္။ လက္ဖက္သူခိုး ေမာင္ေပတိုး သူခိုးစားခဲ့သမွ် အတိုးခ်၍ ေစာင့္ေရွာက္ရေတာ့သည္။

လက္ဖက္သခိုး ေမာင္ေပတိုး၏ ဇာတ္လမ္းကို ဆရာေတာ္က သာေရးနာေရးတို႔တြင္ ႀကံဳလွ်င္ႀကံဳသလို ထည့္ထည့္ေျပာျပေလ၏။ ထိုနယ္တ၀ိုက္တြင္ ေပတိုးဆိုလွ်င္ မသိသူ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ျပင္ ေရွ႕တြင္ မႀကိဳက္ဟန္ေဆာင္ကာ ေနာက္မွာ ခိုးစားတတ္သူမ်ား ၊ ေရွ႕တြင္ ရိုးသားဟန္ေဆာင္ကာ ေနာက္မွာ ကမ်ဥ္းေၾကာထတတ္သူမ်ားကို “ေပတိုး”ဟု ဂုဏ္တပ္ကာ ထိုအရပ္ေဒသမွာ ေခၚစမွတ္ျပဳၾကေလသည္။

ေပတိုးမ်ားမျဖစ္ၾကပါေစႏွင့္

ေမာင္ပဥၥင္း

ျမေစတီေက်ာက္စာ

ပုဂံေခတ္ ရွင္အရဟံမေထရ္ျမတ္ ေမာ္ကြန္းစာ

ဖိုးသူေတာ္သို႔ စိန္ေခၚသံ

စကားကငယ္၊ နားကက်ယ္၊ နား၀ယ္မႏွံ႔ ျဖစ္တတ္၏။

စကားကထည္၊ နားကငယ္၊ နား၀ယ္မဆံ့ ျဖစ္ေခ်၏။

၀ိုးတ၀ါးမွတ္မိေနပါေသးသည္။ ကိုယ္ရင္ဘ၀ ဦးဥတ္ေက်ာ္(ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ လူပ်ံေတာ္)ရဲ႕ သာသန၀ုၯိကရဓမၼကထိကသင္တန္း အရူးအႏွမ္းအေျပာခံကာ သြားတက္ခဲ့တာ။ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မွ ဘုရားႀကီး ေညာင္ကန္ေက်ာင္းတိုက္အနီး သီတာေအးရပ္ကြက္သို႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ သြားသြားတက္ရသည္။

(ကိုရင္ဘ၀ သာသန၀ုၯိကရဓမၼကထိကသင္တန္း ဒုတိယဆင့္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္စဥ္)

ထိုစဥ္က မႏၱေလးတိုင္း ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးသင္တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတာ္ကလည္း စကားေျပာနည္း လာသင္ေပးသည္။ ယခုထိ မွတ္မိေနေသးသည္မွာ အထက္ပါ လကၤာစာေၾကာင္းေလးမ်ားသာ။ သုတနည္းသူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ အထူးသျဖင့္ ေတာသူေတာင္သား စားဖတ္အားနည္းသူမ်ားကို စကားလံုးေတြ အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး စကားႀကီးစကားက်ယ္ မေျပာရန္ ျဖစ္သည္။ သုတမ်ားသူမ်ားကိုမူ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ေလယူေလသိမ္းကအစဆင္ျခင္ၿပီး လူတန္းစားအလိုက္ အေၾကာင္းအရာကိုပါ ေရြးခ်ယ္ေျပာဆိုတတ္ရမည္ဟု မွတ္သားခဲ့ရသည္။ ယခုေခတ္တြင္ လူေနမႈအဆင့္အတန္း တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာေနသည့္အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖို႔ မိမိတို႔၏ စကားမ်ား အရာ၀င္ေရး ၾကားျမင္သုတကိုျမွင့္ေပးႏုိင္မွ ေတာ္ကာက်ေပေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ စကားႏွင့္နား အေပးအယူ ညီမွ်ရန္ကား သတိထားသင့္ေပသည္။

စကားႏွင့္နား မကိုက္ညီလွ်င္ ေျပာသူေရာနားေထာင္သူပါ အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္ရတတ္သည္။ ဆရာမ်ားထံမွ ၾကားခဲ့ရဖူးပါသည္ ဖိုးသူေတာ္ေလာက္ အရာမေရာက္ခဲ့သည့္ ပညာရွင္မေထရ္ႀကီးအေၾကာင္း။

ေက်ာင္းအမႀကီးတစ္ဦးသည္ ေက်ာင္းကိုေန႔စဥ္မျပတ္ ဆြမ္း၀တ္ပို႔ေလ့ရွိ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ဆြမ္းအုပ္ကိုကပ္ၿပီး ဆြမ္းစားေက်ာင္းမွာ ကုိယ္တိုင္ လဲလွယ္ထည့္ခဲ့ၿပီးမွ ျပန္ေလ့ရွိသည္။ ေက်ာင္းအမႀကီး ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ဆြမ္းစားေက်ာင္းအတက္ ေစာင္းတန္းတစ္ဖက္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီးကားႀကီးတစ္ခ်ပ္ ရွိသည္။ သုေမဓာဗ်ာဒိတ္ယူခန္း ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအမႀကီး၏ စာေပအသိမွာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ပန္းခ်ီကားႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ေနာက္ခံပုံ၀တၳဳေတာ့ ရွိလိမ့္မည္ဟု ေတြးဆမိေလသည္။ ပန္းခ်ီကား၏ ေနာက္ခံဇာတ္ေၾကာင္းကို သိခ်င္ေနခဲ့သည္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို စိတ္၀င္စားေနခဲ့သည္။ သူမ်ားေတြကိုလည္း မေမးခ်င္၊ ေမးလွ်င္ ေက်ာင္းအမ သိကၡာက်မည္ေပါ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေမးေလွ်ာက္ၾကည့္ရမွာလည္း မ၀ံ့မရဲမို႔ မ်ိဳသိပ္လို႔သာ ေနခဲ့ရရွာသည္။ တစ္ေန႕ေတာ့ျဖင့္ အရဲစြန္႔၍ ေမးအံုးမည္ဟုကား စိတ္ထဲကမွန္းထားသည္။ သည္လိုႏွင့္ ရက္လႏွစ္ေပါင္း ၾကာေညာင္းလာခဲ့ေသာ္လည္း သိလိုစိတ္ က်ိတ္အခဲကိုကား မေျဖေဖ်ာက္ႏုိင္ခဲ့။

တစ္ေန႔တြင္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းအတက္ တံျမက္စီလွည္းေနေသာ ဖိုးသူေတာ္ကို တီးတိုးေမးလိုက္မိေလသည္။

"ဦးသူေတာ္ ဒီပန္းခ်ီကားအေၾကာင္း သိရင္ ေက်ာင္းအမႀကီးကို ရွင္းျပေပးစမ္းပါ"။ " ေက်ာင္းအမႀကီးကလဲ သိတာေပါ့။ အဲဒါ ဟိုးေရွးတုန္းက ထန္းလ်က္ခိုးစားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကို ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးနဲ႕ က်န္တဲ့ကုိယ္ေတာ္ေတြက ဒဏ္ခတ္တဲ့အေနနဲ႕ တက္နင္းမလို႔လုပ္ေနတာ။ ေဘးနားမွာပန္းေတြကိုင္ၿပီး ရပ္ေနတဲ့ ဒကာမႀကီးက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းအမေပါ့။ ေက်ာင္းအမက ဒဏ္ခတ္ခံရမယ့္ကုိယ္ေတာ္ကိုၾကည့္ၿပီး သနားလို႔ ေဖာ့ေဖာ့နင္းဖို႔ ေတာင္းပန္ေနတာေလ" ဟု ပညာေက်ာ္ဦးသူေတာ္က ရွင္းျပလုိက္ရာ ေက်ာင္းအမႀကီးခမ်ာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်ရွာေလသည္။ ၀မ္းလည္းသာ စိတ္လည္းဆိုးရသည္။ ပန္ခ်ီကားအေၾကာင္း သိသြားရ၍ ၀မ္းသာ၏။ ဒီေလာက္ေျပာျပရလြယ္တာကို ဆရာေတာ္ႀကီးက တစ္ခါမွ် မေျပာျပခဲ့၍ စိတ္ဆိုးေလ၏။ ေက်ာင္းလည္းလွဴ သူေန႔စဥ္လည္းဆြမ္းပို႔ေနသည္ကိုမွ်  ဒါေလးေတာင္အလိုက္သိ ရွင္းမျပရေကာင္းလားဟု မေက်မနပ္ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းအမႀကီး သူ၏မေက်နပ္ခ်က္ကို ထိန္းရခက္ေလၿပီ။ ေျခလွမ္းမ်ားက ဆရာေတာ္သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းေဆာင္သို႔ သုတ္ေျခတင္ေလၿပီ။ ရင္ဖြင့္ေတာ့မည္။ ဆရာေတာ္ကို ေနႏုိင္သူႀကီးအျဖစ္ အျပစ္ဖို႔ေတာ့မည္။ စိတ္ထဲက အခဲမေက်မႈသည္ ဘာကိုမွ ဂရုမျပဳႏုိင္ေတာ့ဟန္ႏွင့္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ေရွ႕ေရာက္၍ “ဘာတုန္း ဒကာမႀကီး” အသံၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ ေၾကာက္စိတ္က ၀င္လာျပန္ေတာ့သည္။ မထူးေတာ့ၿပီ ေလွ်ာက္ေတာ့မည္ဟု အားခဲကာ အစခ်ီလိုက္သည္ “တပည့္ေတာ္မ ဟိုဆြမ္းစားေက်ာင္း အတက္က ပန္းခ်ီပံုအေၾကာင္း သိခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီဘုရား...အဲဒါ..” ။ ေက်ာင္းအမႀကီးက တစ္ခါမွ မေျပာျပလို႔ သူမေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဖိုးသူေတာ္ ရွင္းျပလုိ႔ သိၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို အျပစ္တင္ရန္ စကားပ်ိဳးျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဆရာရွင္က စကားျမြက္ဟလာ၍ ရပ္လုိက္ရသည္။ “ေအာ္ ဒကာမႀကီး မသိရင္ အေစာက လာေမးလို႔ရတာပဲ၊ ဒကာမႀကီးသိတယ္ထင္လို႔ ဘုန္းႀကီးက ရွင္းမျပတာ။ ကဲ ေျပာျပမယ္ ေသခ်ာနားေထာင္။ အဲဒီပန္းခ်ီကားက သုေမဓာဗ်ာဒိတ္ခံယူခန္းကို ပံုေဖာ္ထားတာပဲ ဒကာမႀကီး။ အခုဘုန္းႀကီးတို႔ ကမၻာကေန ျပန္ေရတြက္ရင္ ကမၻာတစ္သိန္းအလြန္ရွိတဲ့ ေလးသေခ်ၤေလာက္က ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ သုေမဓာအမည္ရွိတဲ့ ရေသ့တစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဒကာမႀကီး...”ဟု အစခ်ီကာ ဘုရားေလာင္း သုေမဓာရွင္ရေသ့ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား ေျခေတာ္ရင္းမွာ၀ပ္စင္း တံတားခင္းလ်က္ ဘုရားျဖစ္မည့္သူဟူသည့္ နိယတဗ်ာဒိတ္ ခံယူခန္းကို စာသံေပသံျဖင့္ က်မ္းဂန္လာအတုိင္း အက်ယ္ခ်ဲ႕ကာ မိန္႕ပါေလေတာ့သည္။ ေက်ာင္းအမႀကီးမွာ နားသာေထာင္ေနရသည္ စိတ္မပါ။ ေလးသေခ်ၤ , ကမၻာတစ္သိန္း စကားလံုးေတြၾကားရတည္းက နားမလည္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထမသြားရဲ၍သာ ထိုင္ေနရသည္။ စိတ္က ထျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ ဆရာေတာ္ႀကီးစကားေတြ နားထဲမေရာက္၊ ေက်ာင္းအမႀကီးစိတ္က ထန္းလ်က္ခိုးစားသည့္အတြက္ ဒဏ္ခတ္သည့္ပံုျပင္ကိုသာ ေတြးျမင္ေနေလသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ရွင္းျပအၿပီးတြင္ “ကဲ နားလည္သြားၿပီလား ဒကာမႀကီး” ဟုေမးရာ “ နားမလည္ဘူး ဘုရား။ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိဘူး။ ဘုန္းႀကီးေျပာတာ ရႈပ္ေနတာပဲ။ ဖိုးသူေတာ္ေလာက္ေတာင္ မရွင္းဘူး။” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆုိႏွင့္ ကန္ေတာ့ကာ ထိုင္ရာမွထျပန္သြားေလသည္။

ထို႔အတူပင္ ယခင္ယခု အခါမ်ားမွာလည္း စကားႏွင့္နား လြဲသြားရသည္မ်ား ေတြ႕ရႀကံဳရတတ္ေပသည္။ တစ္ခါက မႏၱေလးမွာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ႏွင့္ ဦးလွသိန္းတို႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ တရားေဟာၾကရာ တရားပြဲအၿပီး အျပန္လမ္းတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က “အရင္ေဟာတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘာေတြေျပာေနမွန္းလဲ မသိဘူး၊ တရားမေဟာဘဲ စကားေတြပဲေလွ်ာက္ေျပာေနတာ အၾကာႀကီးပဲ၊ ဦးလွသိန္းလို ေဟာတာလဲမဟုတ္ဘူး၊ ဦးလွသိန္းေဟာတဲ့ တရားကမွ နားေထာင္လို႔ေကာင္းတာ” ဟု သူ႔အေမကို ေျပာေနသံ ၾကားခဲ့ရေၾကာင္း အရွင္ကုလိသ(ေရႊစည္)က “ေက်းဇူးရွင္မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ သာသနာခရီးတေလွ်ာက္” စာအုပ္တြင္ ဖြင့္ဟခဲ့သည္။ ယခုအခါတြင္လည္း သည္ကဲ့သို႔ စကားမ်ား ၾကားရႏုိင္ပါသည္။ ရဟန္းမ်ားအေနျဖင့္လည္း ေခတ္ႏွင့္ေလွ်ာ္ညီစြာ လူတို႔နားႏွင့္ရဟန္းစကား စကားႏွင့္နား အေပါက္အလမ္းတည့္ေအာင္ ေျပာဆိုႏုိင္ပါမွ သာသနာအဆိုအမိန္႔မ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းေသာအခါ လူတို႔နားလည္လက္ခံႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္စိကိုဖြင့္ နားကိုစြင့္ထားရမည္။ ပညာကို စြမ္းႏုိင္သမွ် ဆည္းပူးရမည္။ ပညာရွာျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုိတန္ဖိုးရွိရွိ အသံုးခ်ထားပါမွ ေလာကႀကီးက ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံထားေပလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ လူတို႔သည္ ေက်ာင္းအမႀကီးကဲ့သို႔ ဖိုးသူေတာ္ကိုပင္ အဟုတ္ထင္ေနၾကေပေတာ့မည္တည့္။

စကားေျပာေကာင္းသူ ျဖစ္မလာႏုိင္ေစကာမူ စကားႏွင့္နား လြဲေခ်ာ္မႈမ်ား နည္းပါးရေလေအာင္ သာသနာ့တကၠသိုလ္တြင္ ျမန္မာစာသင္ယူစဥ္က ေလ့လာမွတ္သားခဲ့ရသည့္ ဦးတင္ေအာင္ေရးသားေသာ “စကားလိမၼာ ေအာင္ျမင္ရာ” စာအုပ္မွ စကားေျပာေကာင္းသူတို႔၏ အရည္အေသြးမ်ားကို မွ်ေ၀လိုက္ပါသည္။

“စကားေျပာေကာင္းသူတို႔၏ အရည္အေသြး (၁၄)ခ်က္”
(၁) သူမ်ားစကားေျပာသည္ကို ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ျခင္း
(၂) ေ၀ါဟာရအသံုး ၾကြယ္၀ျခင္း
(၃) သာယာေခ်ငံစြာ ေျပာဆိုတတ္ျခင္း
(၄) မိတ္ေဆြကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးစြာ ေျပာဆိုတတ္ျခင္း
(၅) နားေထာင္သူအား ေျပာဆိုခြင့္ေပးျခင္း
(၆) အခ်က္အလက္တို႔ကို စည္းလံုးမႈရွိေအာင္ ေျပာဆိုတတ္ျခင္း
(၇) သဒၵါမွန္ကန္ေအာင္ ေျပာဆိုတတ္ျခင္း
(၈) ရယ္ရႊင္ဖြယ္ ၾကားညွပ္၍ ေျပာဆိုတတ္ျခင္း
(၉) တုိတုိႏွင့္လိုရင္း ေျပာတတ္ျခင္း
(၁၀) ေအးေဆးစြာ ေျပာတတ္ျခင္း
(၁၁) စိတ္ထက္သန္စြာ ေျပာတတ္ျခင္း
(၁၂) ရပ္ဆိုင္းသင့္သည့္အခါ ရပ္ဆိုင္း၍ ေျပာတတ္ျခင္း
(၁၃) စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေသာစကားမ်ား ေျပာတတ္ျခင္း
(၁၄) အကူအညီေပးတတ္ေသာ အႀကံဥာဏ္မ်ား, အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အႀကံဥာဏ္မ်ား ေပးတတ္ျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးလိုတတ္၍ ဖိုးသူေတာ္လိုရွင္းႏိုင္ၾကပါေစ

ေမာင္ပဥၥင္း