ဖိုးသူေတာ္သို႔ စိန္ေခၚသံ

စကားကငယ္၊ နားကက်ယ္၊ နား၀ယ္မႏွံ႔ ျဖစ္တတ္၏။

စကားကထည္၊ နားကငယ္၊ နား၀ယ္မဆံ့ ျဖစ္ေခ်၏။

၀ိုးတ၀ါးမွတ္မိေနပါေသးသည္။ ကိုယ္ရင္ဘ၀ ဦးဥတ္ေက်ာ္(ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ လူပ်ံေတာ္)ရဲ႕ သာသန၀ုၯိကရဓမၼကထိကသင္တန္း အရူးအႏွမ္းအေျပာခံကာ သြားတက္ခဲ့တာ။ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မွ ဘုရားႀကီး ေညာင္ကန္ေက်ာင္းတိုက္အနီး သီတာေအးရပ္ကြက္သို႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ သြားသြားတက္ရသည္။

(ကိုရင္ဘ၀ သာသန၀ုၯိကရဓမၼကထိကသင္တန္း ဒုတိယဆင့္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္စဥ္)

ထိုစဥ္က မႏၱေလးတိုင္း ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးသင္တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေတာ္ကလည္း စကားေျပာနည္း လာသင္ေပးသည္။ ယခုထိ မွတ္မိေနေသးသည္မွာ အထက္ပါ လကၤာစာေၾကာင္းေလးမ်ားသာ။ သုတနည္းသူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ အထူးသျဖင့္ ေတာသူေတာင္သား စားဖတ္အားနည္းသူမ်ားကို စကားလံုးေတြ အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး စကားႀကီးစကားက်ယ္ မေျပာရန္ ျဖစ္သည္။ သုတမ်ားသူမ်ားကိုမူ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ေလယူေလသိမ္းကအစဆင္ျခင္ၿပီး လူတန္းစားအလိုက္ အေၾကာင္းအရာကိုပါ ေရြးခ်ယ္ေျပာဆိုတတ္ရမည္ဟု မွတ္သားခဲ့ရသည္။ ယခုေခတ္တြင္ လူေနမႈအဆင့္အတန္း တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာေနသည့္အတြက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖို႔ မိမိတို႔၏ စကားမ်ား အရာ၀င္ေရး ၾကားျမင္သုတကိုျမွင့္ေပးႏုိင္မွ ေတာ္ကာက်ေပေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ စကားႏွင့္နား အေပးအယူ ညီမွ်ရန္ကား သတိထားသင့္ေပသည္။

စကားႏွင့္နား မကိုက္ညီလွ်င္ ေျပာသူေရာနားေထာင္သူပါ အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္ရတတ္သည္။ ဆရာမ်ားထံမွ ၾကားခဲ့ရဖူးပါသည္ ဖိုးသူေတာ္ေလာက္ အရာမေရာက္ခဲ့သည့္ ပညာရွင္မေထရ္ႀကီးအေၾကာင္း။

ေက်ာင္းအမႀကီးတစ္ဦးသည္ ေက်ာင္းကိုေန႔စဥ္မျပတ္ ဆြမ္း၀တ္ပို႔ေလ့ရွိ၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ဆြမ္းအုပ္ကိုကပ္ၿပီး ဆြမ္းစားေက်ာင္းမွာ ကုိယ္တိုင္ လဲလွယ္ထည့္ခဲ့ၿပီးမွ ျပန္ေလ့ရွိသည္။ ေက်ာင္းအမႀကီး ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ဆြမ္းစားေက်ာင္းအတက္ ေစာင္းတန္းတစ္ဖက္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီးကားႀကီးတစ္ခ်ပ္ ရွိသည္။ သုေမဓာဗ်ာဒိတ္ယူခန္း ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအမႀကီး၏ စာေပအသိမွာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ပန္းခ်ီကားႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ေနာက္ခံပုံ၀တၳဳေတာ့ ရွိလိမ့္မည္ဟု ေတြးဆမိေလသည္။ ပန္းခ်ီကား၏ ေနာက္ခံဇာတ္ေၾကာင္းကို သိခ်င္ေနခဲ့သည္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို စိတ္၀င္စားေနခဲ့သည္။ သူမ်ားေတြကိုလည္း မေမးခ်င္၊ ေမးလွ်င္ ေက်ာင္းအမ သိကၡာက်မည္ေပါ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေမးေလွ်ာက္ၾကည့္ရမွာလည္း မ၀ံ့မရဲမို႔ မ်ိဳသိပ္လို႔သာ ေနခဲ့ရရွာသည္။ တစ္ေန႕ေတာ့ျဖင့္ အရဲစြန္႔၍ ေမးအံုးမည္ဟုကား စိတ္ထဲကမွန္းထားသည္။ သည္လိုႏွင့္ ရက္လႏွစ္ေပါင္း ၾကာေညာင္းလာခဲ့ေသာ္လည္း သိလိုစိတ္ က်ိတ္အခဲကိုကား မေျဖေဖ်ာက္ႏုိင္ခဲ့။

တစ္ေန႔တြင္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းအတက္ တံျမက္စီလွည္းေနေသာ ဖိုးသူေတာ္ကို တီးတိုးေမးလိုက္မိေလသည္။

"ဦးသူေတာ္ ဒီပန္းခ်ီကားအေၾကာင္း သိရင္ ေက်ာင္းအမႀကီးကို ရွင္းျပေပးစမ္းပါ"။ " ေက်ာင္းအမႀကီးကလဲ သိတာေပါ့။ အဲဒါ ဟိုးေရွးတုန္းက ထန္းလ်က္ခိုးစားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကို ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးနဲ႕ က်န္တဲ့ကုိယ္ေတာ္ေတြက ဒဏ္ခတ္တဲ့အေနနဲ႕ တက္နင္းမလို႔လုပ္ေနတာ။ ေဘးနားမွာပန္းေတြကိုင္ၿပီး ရပ္ေနတဲ့ ဒကာမႀကီးက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းအမေပါ့။ ေက်ာင္းအမက ဒဏ္ခတ္ခံရမယ့္ကုိယ္ေတာ္ကိုၾကည့္ၿပီး သနားလို႔ ေဖာ့ေဖာ့နင္းဖို႔ ေတာင္းပန္ေနတာေလ" ဟု ပညာေက်ာ္ဦးသူေတာ္က ရွင္းျပလုိက္ရာ ေက်ာင္းအမႀကီးခမ်ာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်ရွာေလသည္။ ၀မ္းလည္းသာ စိတ္လည္းဆိုးရသည္။ ပန္ခ်ီကားအေၾကာင္း သိသြားရ၍ ၀မ္းသာ၏။ ဒီေလာက္ေျပာျပရလြယ္တာကို ဆရာေတာ္ႀကီးက တစ္ခါမွ် မေျပာျပခဲ့၍ စိတ္ဆိုးေလ၏။ ေက်ာင္းလည္းလွဴ သူေန႔စဥ္လည္းဆြမ္းပို႔ေနသည္ကိုမွ်  ဒါေလးေတာင္အလိုက္သိ ရွင္းမျပရေကာင္းလားဟု မေက်မနပ္ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းအမႀကီး သူ၏မေက်နပ္ခ်က္ကို ထိန္းရခက္ေလၿပီ။ ေျခလွမ္းမ်ားက ဆရာေတာ္သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းေဆာင္သို႔ သုတ္ေျခတင္ေလၿပီ။ ရင္ဖြင့္ေတာ့မည္။ ဆရာေတာ္ကို ေနႏုိင္သူႀကီးအျဖစ္ အျပစ္ဖို႔ေတာ့မည္။ စိတ္ထဲက အခဲမေက်မႈသည္ ဘာကိုမွ ဂရုမျပဳႏုိင္ေတာ့ဟန္ႏွင့္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္ေရွ႕ေရာက္၍ “ဘာတုန္း ဒကာမႀကီး” အသံၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ ေၾကာက္စိတ္က ၀င္လာျပန္ေတာ့သည္။ မထူးေတာ့ၿပီ ေလွ်ာက္ေတာ့မည္ဟု အားခဲကာ အစခ်ီလိုက္သည္ “တပည့္ေတာ္မ ဟိုဆြမ္းစားေက်ာင္း အတက္က ပန္းခ်ီပံုအေၾကာင္း သိခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီဘုရား...အဲဒါ..” ။ ေက်ာင္းအမႀကီးက တစ္ခါမွ မေျပာျပလို႔ သူမေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဖိုးသူေတာ္ ရွင္းျပလုိ႔ သိၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို အျပစ္တင္ရန္ စကားပ်ိဳးျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဆရာရွင္က စကားျမြက္ဟလာ၍ ရပ္လုိက္ရသည္။ “ေအာ္ ဒကာမႀကီး မသိရင္ အေစာက လာေမးလို႔ရတာပဲ၊ ဒကာမႀကီးသိတယ္ထင္လို႔ ဘုန္းႀကီးက ရွင္းမျပတာ။ ကဲ ေျပာျပမယ္ ေသခ်ာနားေထာင္။ အဲဒီပန္းခ်ီကားက သုေမဓာဗ်ာဒိတ္ခံယူခန္းကို ပံုေဖာ္ထားတာပဲ ဒကာမႀကီး။ အခုဘုန္းႀကီးတို႔ ကမၻာကေန ျပန္ေရတြက္ရင္ ကမၻာတစ္သိန္းအလြန္ရွိတဲ့ ေလးသေခ်ၤေလာက္က ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ သုေမဓာအမည္ရွိတဲ့ ရေသ့တစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဒကာမႀကီး...”ဟု အစခ်ီကာ ဘုရားေလာင္း သုေမဓာရွင္ရေသ့ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား ေျခေတာ္ရင္းမွာ၀ပ္စင္း တံတားခင္းလ်က္ ဘုရားျဖစ္မည့္သူဟူသည့္ နိယတဗ်ာဒိတ္ ခံယူခန္းကို စာသံေပသံျဖင့္ က်မ္းဂန္လာအတုိင္း အက်ယ္ခ်ဲ႕ကာ မိန္႕ပါေလေတာ့သည္။ ေက်ာင္းအမႀကီးမွာ နားသာေထာင္ေနရသည္ စိတ္မပါ။ ေလးသေခ်ၤ , ကမၻာတစ္သိန္း စကားလံုးေတြၾကားရတည္းက နားမလည္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထမသြားရဲ၍သာ ထိုင္ေနရသည္။ စိတ္က ထျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ ဆရာေတာ္ႀကီးစကားေတြ နားထဲမေရာက္၊ ေက်ာင္းအမႀကီးစိတ္က ထန္းလ်က္ခိုးစားသည့္အတြက္ ဒဏ္ခတ္သည့္ပံုျပင္ကိုသာ ေတြးျမင္ေနေလသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ရွင္းျပအၿပီးတြင္ “ကဲ နားလည္သြားၿပီလား ဒကာမႀကီး” ဟုေမးရာ “ နားမလည္ဘူး ဘုရား။ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိဘူး။ ဘုန္းႀကီးေျပာတာ ရႈပ္ေနတာပဲ။ ဖိုးသူေတာ္ေလာက္ေတာင္ မရွင္းဘူး။” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆုိႏွင့္ ကန္ေတာ့ကာ ထိုင္ရာမွထျပန္သြားေလသည္။

ထို႔အတူပင္ ယခင္ယခု အခါမ်ားမွာလည္း စကားႏွင့္နား လြဲသြားရသည္မ်ား ေတြ႕ရႀကံဳရတတ္ေပသည္။ တစ္ခါက မႏၱေလးမွာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ႏွင့္ ဦးလွသိန္းတို႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ တရားေဟာၾကရာ တရားပြဲအၿပီး အျပန္လမ္းတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က “အရင္ေဟာတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘာေတြေျပာေနမွန္းလဲ မသိဘူး၊ တရားမေဟာဘဲ စကားေတြပဲေလွ်ာက္ေျပာေနတာ အၾကာႀကီးပဲ၊ ဦးလွသိန္းလို ေဟာတာလဲမဟုတ္ဘူး၊ ဦးလွသိန္းေဟာတဲ့ တရားကမွ နားေထာင္လို႔ေကာင္းတာ” ဟု သူ႔အေမကို ေျပာေနသံ ၾကားခဲ့ရေၾကာင္း အရွင္ကုလိသ(ေရႊစည္)က “ေက်းဇူးရွင္မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ သာသနာခရီးတေလွ်ာက္” စာအုပ္တြင္ ဖြင့္ဟခဲ့သည္။ ယခုအခါတြင္လည္း သည္ကဲ့သို႔ စကားမ်ား ၾကားရႏုိင္ပါသည္။ ရဟန္းမ်ားအေနျဖင့္လည္း ေခတ္ႏွင့္ေလွ်ာ္ညီစြာ လူတို႔နားႏွင့္ရဟန္းစကား စကားႏွင့္နား အေပါက္အလမ္းတည့္ေအာင္ ေျပာဆိုႏုိင္ပါမွ သာသနာအဆိုအမိန္႔မ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းေသာအခါ လူတို႔နားလည္လက္ခံႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္စိကိုဖြင့္ နားကိုစြင့္ထားရမည္။ ပညာကို စြမ္းႏုိင္သမွ် ဆည္းပူးရမည္။ ပညာရွာျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုိတန္ဖိုးရွိရွိ အသံုးခ်ထားပါမွ ေလာကႀကီးက ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံထားေပလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ လူတို႔သည္ ေက်ာင္းအမႀကီးကဲ့သို႔ ဖိုးသူေတာ္ကိုပင္ အဟုတ္ထင္ေနၾကေပေတာ့မည္တည့္။

စကားေျပာေကာင္းသူ ျဖစ္မလာႏုိင္ေစကာမူ စကားႏွင့္နား လြဲေခ်ာ္မႈမ်ား နည္းပါးရေလေအာင္ သာသနာ့တကၠသိုလ္တြင္ ျမန္မာစာသင္ယူစဥ္က ေလ့လာမွတ္သားခဲ့ရသည့္ ဦးတင္ေအာင္ေရးသားေသာ “စကားလိမၼာ ေအာင္ျမင္ရာ” စာအုပ္မွ စကားေျပာေကာင္းသူတို႔၏ အရည္အေသြးမ်ားကို မွ်ေ၀လိုက္ပါသည္။

“စကားေျပာေကာင္းသူတို႔၏ အရည္အေသြး (၁၄)ခ်က္”
(၁) သူမ်ားစကားေျပာသည္ကို ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ျခင္း
(၂) ေ၀ါဟာရအသံုး ၾကြယ္၀ျခင္း
(၃) သာယာေခ်ငံစြာ ေျပာဆိုတတ္ျခင္း
(၄) မိတ္ေဆြကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးစြာ ေျပာဆိုတတ္ျခင္း
(၅) နားေထာင္သူအား ေျပာဆိုခြင့္ေပးျခင္း
(၆) အခ်က္အလက္တို႔ကို စည္းလံုးမႈရွိေအာင္ ေျပာဆိုတတ္ျခင္း
(၇) သဒၵါမွန္ကန္ေအာင္ ေျပာဆိုတတ္ျခင္း
(၈) ရယ္ရႊင္ဖြယ္ ၾကားညွပ္၍ ေျပာဆိုတတ္ျခင္း
(၉) တုိတုိႏွင့္လိုရင္း ေျပာတတ္ျခင္း
(၁၀) ေအးေဆးစြာ ေျပာတတ္ျခင္း
(၁၁) စိတ္ထက္သန္စြာ ေျပာတတ္ျခင္း
(၁၂) ရပ္ဆိုင္းသင့္သည့္အခါ ရပ္ဆိုင္း၍ ေျပာတတ္ျခင္း
(၁၃) စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေသာစကားမ်ား ေျပာတတ္ျခင္း
(၁၄) အကူအညီေပးတတ္ေသာ အႀကံဥာဏ္မ်ား, အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အႀကံဥာဏ္မ်ား ေပးတတ္ျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးလိုတတ္၍ ဖိုးသူေတာ္လိုရွင္းႏိုင္ၾကပါေစ

ေမာင္ပဥၥင္း